Додатне информације

• Naslov: Deca
• Autor: Milena Marković
• Pozorište: Narodno pozorište Beograd
• Režija: Irena Popović
• Produkcija: Vuk Miletić, Miloš Golubović
• Dramaturgija: Dimitrije Kokanov
• Scenografija: Miraš Vuksanović
• Kostimografija: Selena Orb
• Muzika: Irena Popović
• Dizajn svetla: Milan Kolarević
• Uloge:

   

  Nela Mihailović
  Suzana Lukić
  Predrag Miletić
  Vanja Milačić
  Pavle Jerinić
  Milena Đorđević
  Bojana Stefanović
  Bojana Bambić
  Irena Popović
  Aleksandar Vučković
  Miona Marković
  Teodora Sparavalo
  Jelena Blagojević
  Vladan Matović

  Pevači
  Tamara Mitrović, Iskra Sretović, Marko Kostić

  Kamerni orkestar:
  Nikola Dragović koncert majstor, violina, bas gitara
  Ivan Mirković, klavir
  Aleksandar Jovan Krstić, flauta, saksofon
  Vladimir Gurbaj, klarinet
  Luka Sparavalo, violina
  Aleksandra Kijanović, viola
  Kristina Nikitović, violončelo
  Aleksandar Petrović, kontrabas
  Simona Vilovski, udaraljke
  Tina Mladenović, mala harfa, klavir, elektronika

  Dečji hor „Nade“, hor vodi Biljana Simenović

• Ostali:

   

  Muzička dramaturgija: Jelena Novak
  Koreografija: Igor Koruga
  Scenski govor: Ljiljana Mrkić Popović
  Stručni saradnik reditelja: Ana Grigorović
  Korepetitor: Ivan Mirković
  
  

  Asistent kompozitorke/rediteljke Nikola Dragović        
  Producenti Vuk Miletić, Miloš Golubović
  Inspicijent Aleksandra Rokvić
  Sufler Ljubica Raković
  Asistent kostimografa Marko Ječmenica
  Inspicijent na praksi Ana Zorić

• O predstavi:

   

  Originalni 'nemir' stihova „Dece“ možda jeste i neka nasušna potreba da se na realnost koja se u njima pojavljuje gleda barem iz još neke perspektive, pa zašto ne i operske koja se i inače često naziva 'većom od života'. 

  Opera i realizam su neprijatelji. Кada realistična situacija postane pevana, ona prelazi u sferu nadrealnog, često i grotesknog. Pevanje podiže budnost jer magično menja značenje teksta. I najozbiljnija situacija, kada je pevana, balansira na litici smisla koji se začas može preobratiti iz ozbiljnosti u komediju, iz komedije u melanholiju, iz melanholije u grotesku itd.

  Glasovna sfera „Dece“ je mnogostruka, uslojena i na momente neuhvatljiva. Pesme kao da su nošene vetrom, one osciliraju između 'običnih' glasova glumaca, školovanih glasova pevača, neočekivanih glasova orkestarskih muzičara koji takođe ponekad pevaju, naivnih glasova dece, kvazi-navijačkih glasova muškog hora, crkvenog pojanja sveštenika, turbofolkerskog zapevanja zgrčenog grla, drečavog ženskog folklornog pevanja. Svi ti glasovi se kroz operu „Deca“ prelamaju i zrcale kao odraz konteksta (Beograda koji kroz roman suptilno provejava ili bivše danas nepostojeće zemlje Jugoslavije), identiteta (Milene, dece, Irene, žene, majke, muškarca kao Drugog) i u toj glasovnoj ambivalentnosti u velikoj meri leži snaga čitavog dela.

  Jelene Novak, Iz muzikološke beleške

  REČ КOMPOZITORA I REDITELJA (izvod)

  U muzici koju sam komponovala za „Decu“ pokušala sam da pronađem boju kolektivnog glasa tj. Mileninog bića. Кompleksnost Milenine poezije i njena slojevitost mi je dala prostor da taj kolektivni glas može biti i operski, i običan, da može biti i detinji i da može biti savršen u svojoj nesavršenoj boji. Glasovi u „Deci“ su jedinstven spoj nespojivog i čini mi se samim tim dobijamo jedan nadglas koji plovi kroz prostore i koji naprosto odbija da bude definisan i uhvaćen u zamku klasične analize.

  Milenina deca su slaba ljudska deca... pokvarena, uplakana, besna, teturava, drhtava, skakutava, pomamljena, omamljena, potuljena i svi hoće sve... Vrištava ljudska deca...

  U poziciji kada komponujemo za decu vrlo često ulazimo u zamku prilagođenja muzike i zaista mislim da je to pogrešno. Кroz stihove koje sam citirala Milena upravo piše o tome da to dete jesmo mi koji smo to isto dete zaboravili, sakrili, uvili u neke lažne norme i kodekse ponašanja. Кada pišem tj. komponujem o njima postajem to isto skakutavo i vrištavo dete, oslobođeno, srećno... Sam čin stvaranja onda postaje igra i radost bez ikakve mistifikacije i teskobe i samo želim da taj stvaralački vrtlog nikada ne prestane i traje stotinu hiljadu milion dana i stotinu hiljadu milion noći...

  REČ DRAMATURGA (izvod)

  Proces dramaturškog čitanja „Dece“ pre svega je bio zasnovan na ideji čitanja ženskog glasa autorke, originalno postavljenog u domen autofikcije. Dramaturški alati kojima sam se služio su skraćivanje i montiranje zarad reorganizacije tekstualnih površina u nove strukture namenjene scenskom izvođenju.

  Opera „Deca“ tako ne ulazi u domen reprezentacije sadržaja na tradicionalni način, već koristi upisani glas autorke kao osnovnu poziciju sa koje se o određenim sadržajima govori. Tekst Milene Marković kao upis njenog autorskog glasa (ona svesno i namerno tekst oblikuje govorom iz prvog lica) upotrebljava se kao trag njenog glasa koji biva izveden od strane različitih izvođača. Na ovaj način razvija se procedura izvođenja njenog glasa upisanog u tekstu romanu-poeme, taj glas se fragmentira i komplikuje povećavanjem broja onih koji ga izvode i manipulišu njime postupkom preuzimanja i njegovim zastupanjem na sceni tokom trajanja izvedbe. Na različitosti izvođača posebno se insistira u samoj izvedbi, od toga da autorkin glas neretko postaje u izvedbi glas koji preuzima grupa, a tek povremeno pojedinac odnosno pojedinka koji nikada nisu strogo određeni kontinuiranom pozicijom koju zastupaju, kako bi se izbegla zamka reprezentacije same autorke na sceni. Transparentnost izvođačkih starosnih, polnih i rodnih razlika, potom isticanje različitosti pevačke veštine kojima izvođači taj glas prenose u ovom operskom delu dodatno usložnjavaju samu izvedbu.

  REČ КOREOGRAFA (izvod)

  U okolnostima scenskog prostora gde su muzika i tekst snažni označitelji, ključni izazov i moja „bunotvnička“ potreba da se toj dominaciji kao koreograf odupirem, odnosili su se na to kako osmisliti fizičko kretanje i Telo kao ravnopravno sredstvo interpretiranja gorepomenutih motiva romana/libreta u konstantno dinamičnom dijalogu sa muzikom. Usledila su brojna istraživačka pitanja kao na primer: kakvu vrstu afekta proizvodi opersko pevanje o poreklu sa planine u modernističkoj formi idilične pastorale? Кako jednostavna dečija igra iz naših detinjstava istovremeno predstavlja i životne izazove svih nas? Da li hladni repetativni zvuk elektronike može da nas emotivno dodirne? Кako sublimnu opersku/muzičku katarzu učiniti grotesknom, nežnom, uznemirujućom, prijemčivom? Ovako višeslojan metod istraživanja zajedno sa glumcima i pevačima, doveo je do izgradnje specifičnog koreografskog jezika i kompozicije putovanja kroz različite fizičke pejzaže, afekte, dramske odnose, glasove, zvuk i reči – koji sveukupno otelovljuju kolektivno u pojedinačnom i pojedinačno u kolektivnom. Postavljeni istovremeno u strukturu između drugih telesnih kolektiva na sceni – kamernog orkestra i dečijeg hora – kao i pred kolektivom auditorijuma javnog prostora (pozorišta), protagonisti ovog scenskog događaja čine i otelovljuju ’ritualni eksces’ koji nas vodi kroz vremeplov aktuelnosti zajedničkog prošlog, sadašnjeg i budućeg života, uz podsetnik da smo uprkos svemu i dalje još uvek samo deca.

• Ocena publike: 4,35
• Datum: 1.11.2023.
• Video prilozi: